Ondertussen geoefend in het ziekenhuisbezoek, stormen wij de afdeling op en lopen naar de kamer links achterin. De kamer is leeg. Even slaat de schrik ons om het hart. Sneller dan dat we de afdeling opgekomen zijn staan we bij de zusters. Holo blijkt verhuisd naar een kamer op de kant van de avondzon.

 

Eindelijk zijn moeder ontmoet (lief mens is dat!) en lekker tegen Holo aan staan kleppen. Eindelijk weer zijn bijdehante reacties. Als ik hem vertel dat hij er uit heeft gezien als Haagh op zijn zwaarst, kompleet met dikke kop, en als  ik vertel dat ik hem nu toch stukken knapper vind, weer zijn magere zelf, pakt hij mijn hand. "Schrijf je het op en plak je het op mijn log? Holo is knapper dan Haagh!" Ja Holo, zal ik doen.

 

Nog maar een keer verteld dat we een zoenlijst zijn begonnen voor als hij straks weer op eigen benen kan staan. Het ontlokt hem een glimlach, zeker als ik de strijd om de volgordes verklap en dat ik mijn eerste zoen stiekem al gestolen heb toen hij vrijdagavond lag te slapen. "Nu ben ik wakker..." Ik steel nog een zoen. Hij grijnst. Haagh krabbelt toch weer terug, hij wil niet zoenen. Holo pakt mijn hand. Schrijf je het op en zet je het op mijn log, dat Haagh niet zoenen wil?" Natuurlijk Holo, no sweat.

 

Holo heeft al dagen de hik. Zelfs de medicijnen die de dokter heeft gegeven helpen niet om er vanaf te komen. Een half uurtje nadat wij er zijn binnen komen stappen krijgt Holo een hoestbui vanuit zijn tenen. Verschrikkelijk om te zien hoe hij kromtrekt van de pijn, maar na die hoestbui is het stil. We kijken elkaar aan. Het blijft stil. Dan was die hoestbui toch nog ergens goed voor, want de hik is weg!

 

Holo blijkt sinds vrijdag dat wij hem slapend hebben verlaten niet meer te hebben geslapen. Hij is uitgeput, maar komt niet in een diepe slaap. Hij is doodop. Zijn concentratie begint te tanen en hij wordt steeds moeilijker verstaanbaar. Hij kan  ook slecht onthouden wat je hem verteld en welke dag het is? Het ontgaat hem volledig, maar hij mist natuurlijk ook hele stukken. De doktoren verwachten dat als hij een paar uur slaapt, dat hij dan weer gewoon helder en geconcentreerd is, want dat hij nu gewoon echt last heeft van slaaptekort.

 

Als wij de deur uit sluipen lijk je zo goed als te slapen. We doen zachtjes, we willen de laatsten zijn die je wakker maken, je hebt het nu zo hard nodig!

Weltrusten Holo, tot vanavond!