Gisteravond stappen we het ziekenhuis binnen. Eindelijk niet meer naar de ICU maar 'slechts' naar de hartbewaking. Als we binnenkomen ziet hij ons. Hij kijkt om zich heen en daarna naar ons. Hij wijst op zijn borst en trekt een pijnlijk gezicht. Ja, we weten het Holo, je ligt daar (nog steeds niet) voor je lol. De verpleging is er wel op vooruit gegaan, dit zijn ten minste allemaal vrouwen en niet zoals in Amsterdam alleen maar mannen.

 

We kletsen even tegen je zussen (leuk om te weten wie er bij de namen en de SMS-jes hoort). Achter ons horen we gesnurk en zien we de zuster. Je doet het nu op eigen kracht, niet alleen ademen, maar ook al je andere lichaamsfuncties moeten weer door jou worden aangestuurd. Je bent doodop, je slaapt enorm veel. 's Morgens ben je nog wel wakker en bijdehand, maar naarmate de dag vordert kost het je steeds meer moeite, tot het moment dat je met 5 vrouwen in je 'slaapkamer' toch gewoon in slaap valt...

 

Ik heb lekker toch een zoen van je gestolen (Haagh wou niet zoenen als je niet wakker was om je te verdedigen) en we zijn op onze tenen weer naar buiten geslopen. We zien je snel weer !  (Overigens hangt het logje in de papieren versie aan zijn prikbord, kan hij nog eens kijken of hij het met de volgorde eens is.)

 

Al die papieren kaarten SUPER! Er hangt er zelfs een die te lang is voor het bord! (Thnx Grmpf, ook namens de familie!)